Polská verze letáku byla praktickým výrazem toho, že zatímco odbory dělníky rozdělují, vlastní, nezávislý dělnický boj musí zahrnout všechny z nich.
WYCISNĄĆ Z ZYSKÓW ŠKODY JAK NAJWIĘCEJ!
Gospodarka rośnie – a eksperci mówią o tej sytuacji jako o najwłaściwszej dla pogłębienia reform, które mają pogorszyć położenie klasy robotniczej (pracowników fabryk, biur, szpitali, szkół, bezrobotnych itd.) Także „negocjacje zbiorowe” w Škodzie Mladá Boleslav, w których chodzi przede wszystkim o płace i ich strukturę, rozgrywają się w sytuacji, kiedy Škoda ma ogromne zyski. Ta sytuacja nie jest jednak wygodna dla kapitału. Pracownicy mają bardzo dobrą okazję, aby poprzez niezależną walkę (tzn. bez związków zawodowych i partii politycznych) obrócić ją na swoją korzyść.
W CZYM MOŻE TKWIĆ SIŁA PRACOWNIKÓW I PRACOWNIC ŠKODY ?
Kierownictwo Škody nie może zastraszać pracowników groźbą zwolnienia: sektor samochodowy (do którego należą także dostawcy) rozwija się i już teraz ma problem z niedostatkiem siły roboczej. TPCA w Kolínie nie bez problemów zebrała trzy zmiany; Škoda była w podobnej sytuacji zaczynając produkcję w Roomsterze w Kvasinach; z powodu niedostatku pracowników nie może rozszerzyć produkcji pojazdów kolejowych Siemens na praskim Zličínie.
Na korzyść robotników przemawia i organizacja pracy: linia produkcyjna (między warsztatami a fabrykami dostawczymi) jest uzależniona od systemu dostaw typu just-in-time, a zatrzymanie pracy w którymkolwiek miejscu prowadzi do sparaliżowania całości produkcji.
Przykłady pokazują, że właśnie to są słabe punkty kapitału. Kiedy w kwietniu 2005 miał miejsce trzygodzinny strajk w Škodzie, pracodawca wiedział, że nie może ot tak wyrzucać – a tego, że się „udziału w zyskach” zaczną domagać następni pracownicy, bali się również szefowie innych prosperujących firm (Bosch w Jihlavie, TPCA w Kolínie, VDO Siemens w Brandýsie, Visteon w
Novym Jičínie, czy Continental w Otrokovicach…). O kruchości organizacji pracy świadczy chociażby to, że zwyczajna awaria elektryczności w lakierni TPCA sparaliżowała na trzydzieści godzin całą fabrykę. Przed trzema laty we Włoszech robotnikom z fabryki Melfi udało się, poprzez dziki strajk, sparaliżować całą krajową produkcję Fiata, która była uzależniona od ich dostaw blachy i wywalczyli w ten sposób polepszenie warunków pracy.
JAK WYKORZYSTAĆ TĘ SIŁĘ ?
Sprawy wokoło nas da się zmienić – a mogą je zmienić zwłaszcza robotnicy, których to praca wytwarza zyski. Tylko wtedy jednak, kiedy sami ustanawiają swoje cele / żądania i kiedy sami kierują walką o nie. Poleganie na związkach zawodowych i ich „negocjacjach zbiorowych” jest przegranym zakładem. Zresztą, rozmowy z pracodawcą związki zaczęły negocjowaniem przeciwko pracownikom. Kiedy przewodniczący związków Povšík zaczął spotykać się z organizacjami w warsztatach, powiedział dla „Škodovackiego odborářa“: „Będzie to właściwie pierwszy stopień negocjacji zbiorowych – grupa negocjacyjna versus baza. Nie przyjmiemy żadnych nierealnych liczb, które proponowałaby baza, a które burzyłyby inne wartości.” Związki zawodowe w akcji: najpierw trzeba spacyfikować pracowniczą bazę, przyjąć „realne” liczby, aby potem z nich z biegiem negocjacji, jak to już bywa, ustąpić i przy stole przyjąć za plecami pracowników jeszcze „realniejsze” liczby, do zaakceptowania przez dyrekcję. (Przed dwoma laty związki żądały wzrostu płac o 10 %, aby w końcu wynegocjować 7 %: Ile mogliby wywalczyć robotnicy, gdyby sformułowali sobie żądania i walczyli o ich realizację sami?)
Kto decyduje o tym, co jest „realną” liczbą? Związki zawodowe i kierownictwo firmy? Realny jest przede wszystkim fakt, że czysty zysk Škody tylko między rokiem 2004 a 2005 wzrósł o 134 %; że w przypadku zawarcia umowy na dwa lata, wzrost plac o 8 % jedynie ledwie pokryłby (prognozowaną) inflację; że zaakceptowanie jakiejkolwiek zmiany w systemie płac, która związałaby płacę z wydajnością pracownika / sprzedażą samochodów, byłoby znaczną wygraną szefów, że straszenie „delokalizacją produkcji” jest propagandowym kłamstwem – wybudowanie TPCA czy Hyundai, które Jahn podaje jako przykład, nie oznaczało likwidacji miejsc pracy w Korei / Francji / Japonii, a ich „delokalizacja” była w rzeczywistości rozszerzeniem produkcji.
W tajnych negocjacjach za zamkniętymi drzwiami pracownicy nie biorą udziału, powinni jednak zorganizować własny meeting – bez pośrednictwa związków. Powinno znaleźć się na nim miejsce dla wszystkich pracowników: z umową / zatrudnianych przez agencje pośrednictwa pracy, uzwiązkowionych / nieuzwiązkowionych, z Czech / Polski / Słowacji, z warsztatów / biur, siła bowiem spoczywa w ich liczbie i samoorganizacji, kiedy o walce nie decydują związkowi „przedstawiciele”, ale oni sami.
Škoda jest w sytuacji, w której pracownicy mogą wykorzystać czułe miejsca kapitału dla bezpośredniej presji: realizaci żądań nie dochodzi się bowiem „negocjacjami zbiorowymi” przy stole, ale zbiorową walką.
Tym, czego pracodawca słucha przy wprowadzaniu w życie pracowniczych żądań, jest kolektywna siła robotników – którzy są tym, kto może zatrzymać produkcję i wytwarzanie zysku. Obiektywne uwarunkowania przemawiają przy tym na korzyść walki robotników. Taka jest realna sytuacja.
12 lutego 2007,
Kolektywnie Przeciwko Kapitałowi